Een ‘nieuwjaarsgedicht’ dat het opzwepende geknal naast zich neerlegt. Vanuit mijn winternest verblijf ik geduldig en stil tot het natuurlijke begin zich aandient. Het begin dat overeenkomt met het biologische ritme.

Hier staand aan de vooravond van de ommekeer, een keerpunt dat al enige jaren onder onze harten ligt te beven, proberen we comfort te vinden tussen muren die barsten vertonen. Komt er nu een grote doorbraak of zal het zich eerder schrapend op de achtergrond ontvouwen? Zal er iets plotsklaps dicht gedraaid worden of zullen we ons nog kunnen laven aan druppelsgewijze verandering?

Ode aan de tintelingen en het kippenvel dat ik zo vaak voel in de nabijheid van de essentie.

Gedicht

Gedicht

Gedicht

Ik hou van gedichten schrijven die gaan over leegte, stilte en niets.

Gedicht over hoe ik de omstandigheden ben die mij veranderen

Mijn spiritueel ontwikkelingsproces beweegt zich in verschillende richtingen. Om mezelf en het leven te leren kennen, moet ik naar binnen keren. Maar tegelijk observeer ik mezelf en het leven ook vanuit externe standpunten en probeer ik sterk uit te zoomen, om het grotere plaatje te kunnen overzien.

Om vanuit eigenliefde te handelen en het leven iets minder verwarrend te maken, is het noodzakelijk om achter een persoonlijke waarheid te staan. Om die te eren en daarnaar te leven. Het telkens opnieuw op losse schroeven zetten van de eigen waarheid is zelfdestructief. Er is namelijk een wezenlijk verschil tussen zelfreflectie en zelfkritiek.

Gedicht over het onderbewustzijn

Dit is vertraagd bezoek
na lange reizen in de denkcirkels van elders

Op de snijlijn tussen acceptatie en het verlangen naar verandering is het krap leven.

Gedicht over tot waar ik wil reiken

God schiep een paradijs en in Haar oneindige goedheid besloot Zij dat alles er mocht zijn. Ze blies in elke mogelijke bestaansvorm bewustzijn, alsook voorzag Zij elk wezen van een vrije wil. Zowel het duister als het licht kreeg een plaatsje, in Haar hart was er altijd plaats voor beide, daar Zij volledig vrij van oordeel was en gevuld met onvoorwaardelijke liefde. Alles wat Ze schiep, was op een ingenieuze manier met elkaar verbonden. Het was een beweeglijk geheel van komen en gaan, van creëren en vernietigen en van liefde en angst.

Nog een gedichtje dat eruit wou

Het verstrijken der indrukken had mij uit elkaar doen vallen en tijd zou mij weer aaneen smelten. Die tijd kreeg ik nu. Tijd om mezelf te herzien. Om mezelf te re-valideren. Rond de duur betaalde tijd bond ik, als ware het kleurrijke ballonnen, een tros gerechtvaardigde ‘neens’. Want dit proces was ernstig genoeg om mijn authentieke verlangens kracht bij te zetten. Om ze te onderstrepen met dikke zwarte lijnen die mijn tere rijke wereld afbakenden.