Misschien is het je al opgevallen
en zie je hoe ik traag uit mijn vorm loop,
met zijtakken en haarvaten
onbeslist vloeiend te mogen bestaan,
in een platgelopen doolhof
met een raaskallende waterval tussen mijn slapen
tracht ik al jaren de regen van de drup te onderscheiden
maar in de zon van dit moment
hoeft er niets een naam te dragen
zo blijft wat onbenoemd is, onaangetast en puur
we laten de mysteries op onze huid branden
en voelen hoe verstoken woorden
hun weg onder de grond vinden
ik dacht in kringetjes te lopen
tot iemand zei dat het spiralen zijn
nu is mijn tred anders, maar de paden nog hetzelfde
op de verharding die vergeten is dat ze iets bedekt
vraag ik jou ten dans, blootsvoets in scherpe bochten
en met gesloten ogen op elk kantelpunt
Foto door Lieven Herreman©