Een chronische ziekte speelt zich veelal onzichtbaar, in de privésfeer, af. Mensen die worstelen met een chronische ziekte botsen dan ook vaak op onbegrip.
Omdat ik nergens heen kon met mijn gedachten over langdurig ziek zijn, ben ik erover gaan schrijven. Ik heb altijd al geschreven, van poëzie tot kortverhalen. Het waren vooral de inzichten die voortkwamen uit chronische ellende die ik de moeite waard vond om in boekvorm uit te geven.
In ‘Auto-Immuun: van ziekte naar inzicht’ beschrijf ik een uitgebreide zoektocht. Uit pure wanhoop was ik bereid om werkelijk alles te proberen. Ik ervoer meerdere dieptepunten, maar wist op een gegeven moment toch het roer om te gooien.
Ik constateerde dat het antwoord tot verlossing in mezelf lag. Dat de ziekte mij enorm motiveerde om mezelf bewust te ontwikkelen. En langzaam maar zeker transformeerde de ziekte van een last naar een leermeester.
Om de essentie van mijn zoektocht en inzichten vorm te geven, speelde de specifieke benaming van de aandoening geen rol. Wel suggereer ik de aard ervan in de titel van mijn boek.
Ik beschouw de ziekte als een kreet om aandacht. Ik die aandacht vraag van mezelf. Omdat ik zo slecht luisterde naar mezelf, moest mijn lichaam schreeuwen. Nu ben ik bereid om te luisteren naar kleine gewaarwordingen, ook al lijken ze het op het eerste zicht onbelangrijk. Ik heb geleerd om de kleine dingen niet te onderschatten. Tot de dag van vandaag train ik mij in het (h)erkennen van subtiele gevoelens.
Mijn boek Auto-Immuun gaat in feite over veel meer dan ziekte. Zo stel ik vragen over identiteit, sociale status, prestatiedrang en 'zingeving' waar volgens mij velen zich in kunnen herkennen.
Deze foto werd gemaakt in een periode dat ik me onoverwinnelijk voelde. De krijgster in mij trad naar voren, met al haar wilskracht en zelfzekerheid. Ik kan altijd op haar rekenen.